محمود یاوری، سرمربی تیم فجر سپاسی پس از شکست تیمش مقابل مس کرمان گفت: بد بازی کردیم انتظارم از بازیکنان بالاتر بود با وجود اینکه 6 بازیکن کلیدی را در اختیار نداشتیم اما انتظار بیشتری داشتیم. به خاطر این پیروزی به مس تبریک می‌گویم اما از قاسمپور چون بی تجربه و جوان نیست انتظار بیشتری داشتم.
وی با انتقاد از عملکرد قاسمپور در کنار زمین اظهار داشت: مربی نباید بازیکنان ما را تحت تاثیر قرار دهد و روحیه آنها را تضعیف کند.
یاوری همچنین از تماشاگران کرمانی که علیه وی شعار داده بودند انتقاد کرد و گفت: ما اگر برده بودیم سالم بیرون نمی‌رفتیم زیرا علیه ما شعار زیادی داده بودند.
سرمربی فجر سپاسی درباره قرار داد حقیقی با پرسپولیس گفت: پرسپولیس با حقیقی داخلی بسته. وی دوست دارد پیشرفت کند و من با وجود مخالفت جلوی او را نمی‌گیرم. کار فجر این است که بازیکنانی مانند حقیقی را به فوتبال تحویل دهد. ما برنده هستیم و آنها بازنده، زیرا حاصل دسترنج دیگران را می‌خورند و در پرورش بازیکن نقشی ندارند.

                                             به بهانه حضور مجتبی محرمی در برنامه نود

مصاحبه مجتبی محرمی من را برد به زمان نوجوانی و دربی سال ۷۳ که برای اولین بار همراه برادرم در سن۱۴سالگی بدون بزرگتر خودم به استادیوم می رفتم.همان دربی که محرمی با زدن به صورت الگوی فوتبالی آن زمان من،باعث تنفرم از این بازیکن شده بود! آن سال خودم هم در تیم جوانان استقلال بازی میکردم و به خاطراینکه اسم خودم هم شبیه نام امیر(اردشیر) قلعه نویی بود و به بازی امیر هم خیلی علاقه داشتم در تیم جوانان استقلال با اینکه دفاع آخر بازی می کردم؛اما شماره 8 را به عشق وی می پوشیدم.چه دوران خوبی بود،به قول مجتبی محرمی آن موقع بر سر نام استقلال،پرسپولیس و نام بازیکنان ما طرفداران هم همانند بازیکنان با هم دعوا می کردیم و کری می خواندیم.بعد از آن دربی و جنجالی که پیش امد و وقتی امیر قلعه نویی به همراه چند بازیکن دیگر از دوتیم به مدت ۶ماه و برخی کمتر محروم شدند از محرمی تنفر شدیدی پیدا کرده بودم.اما وقتی مصاحبه قبل از عید و امروزش را در خبر ورزشی خواندم و دیدم دو طرف دعوا باهم چه رفاقتی پیدا کردند و مجتبی هم خودش خیلی بابت آن دعوا ضرر کرده آن حس نفرتم؛جایش را به علاقه داد و یک جورایی با حرفهای مجتبی حال کردم.حرفم این است که وقتی بزرگهای فوتبال ما پشیمان از کرده خود هستند و اظهار ندامت می کنند و حتی زندگی شخصی خود را فدایی آن روزگار می بینند،باید درس عبرتی باشه برای بازیکنان جوان امروزی.بازیکنانی مثال پرویز برومند یا .... به خاطر یک اشتباه از فوتبال محو شدن و حالا هم هرچقدر می خواهند حداقل آبروی قبلی خود را که از فوتبال به دست آورده بودند،دوباره برگردانند؛برایشان دیگر سخت شده است.الان می بینیم که پرویز برومند برای اینکه خودش را دوباره اثبات کند،حاضر است مجانی هم برای هر تیمی که خواهانش باشد بازی کند!این سرنوشت پرویز برومندی است که آن زمانی که با مشت بر صورت پایان رافت زد،برای استقلالیها تا مدتها قهرمان بود و برایش سر و دست می شکستند.اما حالا اگر از کنار چند تماشاگرهمان زمان خود رد شود؛شاید کسی حتی او را نشناسند. وقتی برخی دوستان به ماندگاری امثال ناصر حجازی ها؛کریم باقری ها،فرهادمجیدی ها و علی دایی ها اشاره می کنند،متوجه می شویم که این چنین بازیکنانی در زمان دوران بازیگریشان به بعضی اتفاقات بیرونی فوتبال اعتنایی نمی کردند و همیشه در متن بودن را بر حاشیه ترجیج می دادند.

منبع عکس : وبلاگ خوانندگان روزنامه خبر ورزشی