هواداران ایرانی  آماتور هستند یا بهترین!؟

 بازی استقلال با سایپا و شعارهای که بعد از گل اولی که استقلالی ها خوردند،مرا به یاد چند سال پیش و دیدار استقلال با همین خودرو سازان انداخت.دیداری که استقلال با سرمربیگری ناصر حجازی 3 بر 1 از حریف نارنجی پوش خود پیش افتاده بود و به یکباره اتفاقاتی در زمین رخ داد که در نهایت بازی را آبی پوشان 4 بر 3 واگذار کردند وهم این نتیجه باعث برکناری ناصر خان شد و هم مسبب سر دادن شعارهای احساسی از سوی هوادارانی که شاید نیمی از آنها از ته دل به دیگران نپیوسته بودند و فقط تحت تاثیر جو ورزشگاه قرار گرفته بودند.نتیجه همانی شد که اکثر آبیدلان از آن مطلع هستند و یا ماجرای آن را شنیده اند.در دیداری که هواداران برای حمایت تیم و سرمربی محبوبشان به استادیوم رفته بودند،شعارهایی علیه ناصرحجازی فقید سر دادند،که خجالت آور بود.شاید محبوبیت آن زمان ناصرحجازی تفاوتی چندانی با زمانی که دار دنیا را وداع گفت وجودنداشت.تنها تفاوت حجازی آن دوره با ناصرخان محبوب دو سال پیش،نبود شخصیتی به عنوان مدعی نشستن بر روی نیمکت و جایگزینی وی بود.تنها پیشکسوتی که هواداران آن روزها نام وی را صدا می کردند منصورخان پوحیدری بود که همه ما استقلالی ها می دانستیم وی اهل خط و خط دهی و یا خدای نکرده خالی کردن زیر پای حجازی مرحوم نبود و شخصیتی بالاتر و والاتر از این صحبتها داشت.
مع الوصف؛بر می گردیم به زمان حال و دیداری که استقلال در هفته دوم لیگ برتر مقابل سایپا انجام داد وهوادارانی  که خود را علاقه مند فرهاد مجیدی می دانستند و بخاطر عدم بازگشت وی،با طعنه به کادر فنی شعارهای  در حمد و ستایش وی سر دادند و خواستار بازگشت وی به تیم محبوبشان شدند.
غرض از باز کردن دوباره این موضوع فقط مقایسه شعار همان هواداران احساسی زمان ناصر حجازی فقید با شعارهای  یک عده دیگر از هواداران احساسی که بصورت خودجوش  و فقط به دلیل ترشح بیش از اندازه هرمونهای احساساتشان شعارهای سر دادند،می باشد.
بارها در جراید و رسانه های مختلف خواندیم و شنیدیم که هواداران فوتبال ایران با توجه به امکانات موجود و محرومیتهای آنها از ابتدایی ترین امکانات،بهترین تماشاگران فوتبال دنیا هستند.
همچنین بارها از کارشناسان مختلف و مجرب فوتبال ایران شنیده ایم که فوتبال ایران بر خلاف هزینه های که در آن میشود و پولهای که جابجا میشود،فقط نام حرفه ی را با خود یدک می کشد،اما در حقیقت امر یک فوتبال آماتور می باشد که از داشتن حداقل امکانات و شرایط حرفه ی بودن بدور می باشد.
لذا با توجه به این مثل قدیمی ایرانی که می گوید همه چیزمان باید با هم بیاید،باید گفت؛هواداران فوتبال ایران هم همانند تیمهای محبوبشان و بازیکنان و مربیان آنها آماتور هستند و تا زمانیکه فرهنگ درست حمایت کردن را یاد نگیرند و تعصبات خود را با حقایق و منطقهای فوتبالی ادغام نکنند،آماتور هستند و می بایست در این زمینه فرهنگ سازیهای بسیار صورت بگیرد.تا زمانیکه هواداران یک تیم به مجموعه مورد علاقه اش بصورت قلبی و با تمام وجود ارتباط برقرار نکند و فقط در ظاهر صحبت از عشق و دوست داشتن بکنند،هیچ وقت شاهد موفقیتهای بزرگ و مداوم نخواهیم بود.هر چند در برخی از دوران تیمهای به موفقیتهای در فوتبال ایران و حتی فراتر از آن رسیده اند،اما مطمئنا مقطعی و ناپایدار بوده و تکرار آن غیر قابل میسر.
لذا برای داشتن فوتبال حرفه ی فقط نیاز به امکانات و شرایط خوب و بروز دنیا نمی باشد و باید در تمام زمینه ها از جمله فرهنگ سازی در نحوه حمابت تماشاگران نیز کارهای زیر بنایی صورت بگیردو نحوه چگونه حمایت کردن بین تماشاگران ایرانی اصلاح  شود و با انجام این اطلاحاتی آنوقت در مورد فوتبال حرفه ی تازه نشست و صحبت کرد.