خیلی جالبه که در یکی از روزنامه های ورزشی کشور که برای پرویز خان جشن تولد هم گرفته بود،تا چندی پیش می نوشتند که پرویز مظلومی باید بداند که داشتن مهره های خوب و ستاره،تضمینی برای قهرمان شدن تیمش نمی باشدو دائما از تیم پر مهره فصل قبل استیل آذین مثال می زدند و از اینکه چه سرنوشتی در انتهای لیگ سال قبل برایشان رقم خورده بود،می گفتند.حالا که مظلومی با کمک دیگر اعضا کادر فنی اش توانسته استقلال را با این بازیکنانی که ابتدای فصل جذب کرده، به هماهنگی کامل برساند و در صدر جدول قرار داده دهد،خطاب به پرویز خان و کلا فوتبالی ها نوشته است که استقلال و مظلومی باید،با این همه ستاره و بازیکنان درجه یکی که خریده است، قهرمان لیگ برترشود و اگر ستاره های کهکشانی استقلال راهرتیم دیگری هم داشته باشد،به قهرمانی خواهند رسید.

اینکه این روزنامه از ابتدای رهبری مظلومی در استقلال به وی هیچ گونه اعتقادی نداشته و دائما عملکرد فنی مظلومی را به نقد می کشیده و مظلومی را از لحاط فنی مربی سطح پایینی می دانسته،در آن نمی توان تردیدی داشته باشیم!اما اینکه چرا با وجود صدر نشینی استقلال تحت مربیگری مظلومی نمی خواهند قلم های مغرض خود را فعلا کنار بگذارند و منتظر باشند تا یک نتیجه دیگری مثل بازی با تراکتور سازی رقم بخورد و بعد دوباره شروع به نقد کردن وی و استقلال بکنند،برایمان جای تعجب دارد!
حالا که استقلال صدر نشین لیگ است و از ناتوانی مظلومی حرف زدن باعث میشود که مخاطبینشان یک مقدار به نویسندگان این روزنامه شک بکنند که اصلا آنها از فوتبال سر در می آورند یا نه؛رفتن سراغ هنکه آلمانی و توانایی وی را باعث موفقیتهای اخیر تیم استقلال دانسته اند و عملا با این صحبتها و نوشته هایشان می خواهند به هواداران و فوتبالی ها اینگونه القا کنند که مظلومی از توانایی های فنی پایینی برخوردار است و اگر موفقیتی هم نصیب این تیم شده بخاطر حضور مربی آلمانی،در کنار وی می باشد!

خلاصه نمی دانم اینگونه قلم زدن بر اساس کدامیک از آموخته های است که از استادان خود در عرصه رسانه و نویسندگی یاد گرفته اند!

وقتی عکسهای تیمی استقلال در سالهای مختلف را در روزنامه استقلال جوان که به مناسبت 66 سالگی تاسیس باشگاه استقلال چاپ شده بود،دیدم؛یاد زمان نوجوانی خود افتادم.از پنج عکس تیمی آبی پوشان،عکس سوم و زمان انجام بازیهای این  تیم را خیلی دوست داشتم.عکسی که امیر قلعه نویی با حلقه گلی که در دست داشت و بازیکنانی مانند:حمیدبابازاده،مسعودغفوری اصل،عباس سرخاب،ایمان عالمی و ..... .یادمه آن سالی که استقلال در دسته سوم بازی میکرد،بازیهای استقلال و پرسپولیس را در یک روز برگزار می کردند.یکبار استقلال بازی اول بود و یک بار پرسپولیس.یعنی وقتی یک بلیط می خریدیم می توانستیم دو تا بازی را ببینیم.اصلا آن سالها و سالهای قبل و بعد آن هم تقریبا اینگونه بازیها را برگزار می کردند و حتی وقتی یکی از این دو تیم در شهرستان بازی داشتند از دیگر بازیهای لیگ به عنوان پیش بازی یکی از این دو تیم استفاده می کردند.منظور این بود که آن سالها با برو بچه های محله علاقمند به هرکدام از دو تیم همگی به استادیوم میرفتیم و بازیهای تیم محبوبمان را می دیدیم و در راه برگشت شروع به آنالیزهای تماشاگرگونه خود می کردیم.اگر یکی از دوتیم فرضا باخته بود و دیگر به برد رسیده بود هواداران تیم برنده برای بازنده ها کری می خواندند و .... .

 اما هیچ وقت رفاقتهایمان بهم نمیخورد و هفته بعد به عشق اینکه اینبار تیم بازنده جبران کند و  یا برنده به بردهایش ادامه دهد دوباره روز از نو و روزی از نو.آن زمان که وسیله شخصی نداشتیم همگی در ساعت خاصی در میدان محله قرار می گذاشتیم و با مینی بوس های که در وسط میدان آماده بودند تا تماشاگران را به استادیوم ببرند،به ورزشگاه می رفتیم.از پنجره های مینی بوس می توانستید هر دو پرچم  آبی و قرمز را که از آن بیرون زده بود را ببینید.یادش بخیر ....
خلاصه وقتی مصاحبه های بازیکنان بزرگ و پیشکسوت استقلال را در روزنامه استقلال جوان می خواندم،حرفهای صادق ورمرزیار بدجوری مرا به این حال و هوا برده بود.یاد روزهای افتادم که وقتی پرسپولیسی ها 6 تای 52 را به رخ ما استقلالی ها می کشیدند،بالافاصله ما هم از اینکه 7 ساله تیمشان نتوانسته بر تیم ما غلبه کند را به رخ شان می کشیدیم.68،69،70،71،72،73،74 و 7 ساله .......

یادش بخیر.ما این 7سال را فراموش کردیم،اما آنها هنوز افتخارشون 6 تای 52 است!